Textiel bedrijven in Larochette

Type productie: Spinnen en verven van breiwol

Korte bedrijfsbiografie

De spinnerij produceerde breiwol. In 1876 breidde Nicolas Ludovicy II, de latere burgemeester van Larochette, het bedrijf uit met een wolwasserij en een ververij. In 1889 had het acht arbeiders in dienst. Het bedrijf werd in 1914 ontbonden en het gebouw werd omgebouwd tot een fabriek voor borstels, bezems en kreupelhout. (380)

Adres: Osterbour, rue de Medernach, Larochette

Type productie: Wollen goederen

Korte bedrijfsbiografie

De industrieel Jean Sinner kocht de Weidermühlen rond 1820. In 1856 bouwde hij een spinnerij en lakenfabriek naast de molen. De fabriek van Sinner-Even ging echter failliet in 1875 en werd geveild. De familie Ginter werd de nieuwe eigenaar van de gebouwen en vestigde hier hun kledingfabriek. (312)

Adres: Rue de Medernach

Type productie: Katoenen stoffen en werkkleding

Belangrijkste product: Werkkleding

Korte bedrijfsbiografie
Rond 1920 kocht Edgard Delmarque de borstel- en bezemfabriek Büchler-Reuland en richtte hij in de productieruimten een katoenweverij en kledingfabriek in. De fabriek had 16 naaimachines en een snijmachine. Rond 1929 kocht Delmarque de leegstaande gebouwen van de draadtrekkerij Tréfila (rue Scheerbach - toen Vestimenta SA) en verbouwde ze tot een werkkledingfabriek. (376)

Adres: Millenstrasse achter een rij huizen van de Bleech. De gebouwen staan er niet meer.

Type productie: Stoffen en werkkleding

Belangrijkste product: Uniformstoffen voor overheidsinstanties

Korte bedrijfsbiografie

Jean-Pierre Ginter kocht de fabriek (Manufacture Royale Grand-Ducale de Draps & Nouveautés, opgericht in 1856) van Jean en Charles Knaff en richtte in hetzelfde jaar 1906 de manufacturenfabriek “Draperies de Larochette s.à.r.l.” op.
Tijdens de twee wereldoorlogen maakte het deel uit van de Duitse oorlogseconomie. Het bedrijf beleefde zijn hoogtijdagen in de naoorlogse jaren met de productie van uniformstoffen voor Luxemburgse overheidsinstanties zoals het leger, de post en de nationale spoorwegmaatschappij. De afschaffing van de militaire dienst in 1967 en de openstelling van Luxemburg voor buitenlandse concurrentie leidden tot de neergang van het bedrijf. In 1970 werd het bedrijf definitief stilgelegd. Tegenwoordig zijn er appartementen in gevestigd. Het oude kanaal en de schoorsteen getuigen nog van het industriële verleden van de locatie.

Adres: in de Scheerbach, in de Fels

Type productie: Spinnerij en blauwververij

Vlaggenschip product: blauw linnen en katoenen doeken, luxe linnen

Korte bedrijfsbiografie

Leib Isaac Bonne richtte rond 1848 de grootste ververij van het Groothertogdom op. In 1864 breidde het bedrijf uit en begon het niet alleen naar de Duitse markt te exporteren, maar ook naar België. De twee Luxemburgse productievestigingen van het bedrijf (in Larochette en Muhlbach) bereikten hun hoogtepunt tussen 1865 en 1875. In die tijd had elke vestiging tussen de 25 en 30 werknemers in dienst. In 1889 werd het bedrijf opgekocht, maar het kon de productie in Larochette voortzetten tot 1914. De gebouwen staan er niet meer.

Adres: Scheerbachstraat

Type productie: Broeken en werkkleding

Belangrijkste product: Vestimenta broeken

Korte bedrijfsbiografie

In 1935 namen Hermann Margulius en Eric Lewandowski de voormalige werkkledingfabriek Edgard-Delmarque over en richtten het bedrijf Vestimenta op. In 1940 moesten de twee Joodse zakenmannen Luxemburg verlaten en werd hun fabriek geplunderd door de nazi's. Na het einde van de oorlog bouwden Margulius en Lewandowski de fabriek weer op. Door de grote vraag naar broeken breidden ze de fabriek in 1952 uit en kochten ze nieuwe machines. De fabriek, die tot 120 mensen tewerkstelde, was de grootste in Larochette. De fabriek floreerde tot 1962. Onder druk van grote internationale concerns en goedkope concurrentie moest de fabriek in 1984 haar deuren sluiten.

Adres: 7, Rue Scheerbach Larochette

Type productie: Productie kleding

Belangrijkste product: Broeken en werkkleding-Jeansbroeken

Korte bedrijfsbiografie

In 1874 kocht J.-P. Ginter de spinnerij Sinner-Even (Stee) en bouwde deze om tot een fabriek voor werkkleding.
Al in 1889 werkten hier ongeveer honderd arbeiders. Tot in de jaren 1950 profiteerde de fabriek van orders uit de staalindustrie (ARBED) en de publieke sector, totdat ze in 1985 haar activiteiten moest staken vanwege de openstelling van de Luxemburgse en later de Europese markt.
De gemeente Fels kocht de gebouwen. Ze liet het historische deel van de fabriek restaureren en veranderde het in een cultureel centrum (“An der Kleederfabrek”), dat op 7 mei 1988 werd geopend. Tot op de dag van vandaag worden er theatervoorstellingen, vergaderingen, concerten en openbare bals georganiseerd.

Adres: 19, Rue de Medernach